Έχοντας, λοιπόν, αυτό κατά νου, οφείλουμε να βάλουμε τους εαυτούς μας στον δρόμο της εξέλιξης και της ουσίας και να διαγράψουμε αναχρονιστικές τυπολατρίες, που πλέον δεν είναι ωφέλιμες για το σύνολο , παρά μόνο εξυπηρετούν τις πνευματικές αγκυλώσεις σκελετών, ξεχασμένων σε σκονισμένες ντουλάπες.

     Μία πυξίδα, που μπορεί να μας οδηγήσει προς αυτό τον δρόμο, είναι τα πολλά παραδείγματα του δυτικού κόσμου που προσπαθούμε να ακολουθούμε.

Τι αποφάσισαν, λοιπόν, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι Αστυνομικοί για το τυπικό της εμφάνισης τους;

 Πρώτον, ότι δεν νοείται αστυνομικός να πληρώνει από τον μισθό του όλα εκείνα που χρειάζονται για την εμφάνιση και την παράσταση του.

 Δεύτερον, ότι οι στολές πρέπει πρώτα να εξυπηρετούν την εργασία και μετά τον τύπο.

Τρίτον, ότι δεν απαγορεύεται τίποτα στο σώμα των αστυνομικών, εφόσων αυτό δεν  επηρεάζει την υπηρεσιακή και την επιχειρησιακή του κατάσταση.

 Τέταρτον, ότι πρώτα θα εξασφαλίσουν στον εργαζόμενο όλα τα μέσα που χρειάζεται και έπειτα θα τον ελέγξουν ως προς το τυπικό.

Έτσι, λοιπόν, οι σοβαρές αστυνομίες εξασφαλίζουν, χωρίς ουδεμία επιβάρυνση των συναδέλφων, τις στολές των ανδρών και γυναικών τους, οι οποίες είναι εύχρηστες και όχι οι εμπνεύσεις του Τσεκλένη από περασμένες δεκαετίες. Δεν απαγορεύουν πουθενά στις μάχιμες υπηρεσίες “την κόμην και τα υπογένεια” (sic!) εφόσον δεν επηρεάζουν την επιχειρησιακή ικανότητα και αντιθέτως ελέγχουν αυστηρά την υπερσυγκέντρωση λίπους στο υπογάστριο (!!), ώστε να μπορεί να βγει ο οπλισμός, περνώντας τους αστυνομικούς από συνεχής εκπαίδευση και ειδικά τεστ αντοχής και εκγύμνασης. Τέλος, έχουν φροντίσει να εξασφαλίσουν νομικά πλαίσια, υλικοτεχνική υποδομή, κτιριακές εγκαταστάσεις κ.λ.π ώστε να φτάσουν να ελέγχουν τα υπόλοιπα.

Σε μία πόλη, όπως η Θεσσαλονίκη, που μαστίζεται από συνεχόμενη οπαδική βία, έχει αυξανόμενη “ανήλικη” παραβατικότητα και εγκληματικότητα και έχει στο πεδίο τους ίδιους 1000 αστυνομικούς τα τελευταία 15 χρόνια, είναι αστείο σε βαθμό ανεκδότου να μιλάμε για τέτοιου είδους αναχρονιστικές τυπολατρίες, που έχουν την ρίζα τους σε αντιδημοκρατικές εποχές της σύγχρονης ιστορίας της χώρας.

Τώρα, σε ό,τι αφορά στα “φασόν κατά παραγγελία άρθρα συνταξιούχων φίλων και κολλητών”, που φέρουν την ευθύνη της κατάντιας της υπηρεσίας και τα οποία κόπτονται, ειρωνευόμενα, “περί συνδικαλιστικού ακτιβισμού”, απαντάει το Ευαγγέλιο και όχι εμείς: